Uzależnieni od pielgrzymek

6 lipca tradycyjnie wyruszyliśmy spod katedry na Ostrowie Tumskim w ramach 89. Poznańskiej Pieszej Pielgrzymki na Jasną Górę. Moja siostra w wierze – Bogumiła już szesnasty, a ja dopiero dziewiąty raz.

Na trasie towarzyszyły nam jak zwykle: śpiewy, modlitwy różańcowe, koronki do miłosierdzia Bożego, adoracje Najświętszego Sakramentu, jak również upamiętnienie męki Pańskiej w postaci symbolicznej drogi krzyżowej z niesionym na czele grupy drewnianym krucyfiksem. Czyli wszystko to, z czym w kwestii duchowej wiąże się pielgrzymka. A skoro zdrowy duch powinien być w zdrowym ciele, toteż w trakcie dziesięciodniowej drogi nie mogło zabraknąć wysokokalorycznej strawy. I tu niezawodna okazała się polska, a zwłaszcza wielkopolska (tylko przez nasz region idziemy aż tydzień) gościnność. Ta, jak zawsze jest dla mnie zdumiewająca. Jako że w dzisiejszych, dziwnych czasach tak wielu jest jeszcze ludzi, którzy przyjmują nas pod swój dach w zamian za szczery uśmiech i proste: “Bóg zapłać!”.

Po upalnych w większości, ale i paru pochmurnych dniach – 15 lipca, w wigilię liturgicznego wspomnienia Matki Bożej Szkaplerznej dotarliśmy do celu naszej wędrówki. Tego roku wraz z grupą młodzieżową weszliśmy na Jasną Górę jako pierwsi. Po wizycie w kaplicy z obrazem Czarnej Madonny i mszy świętej na wałach częstochowskiej twierdzy, 89. edycja poznańskiej pielgrzymki dobiegła końca. Potem były jeszcze wspólne zdjęcia i pożegnalne uściski oraz łzy – bardziej smutku, niż radości – że to już koniec i przed nami znów miesiące wyczekiwania kolejnej pielgrzymki. A ta przyszłoroczna będzie jubileuszową – 90-tą, dlatego już dziś warto zarezerwować sobie czas w terminie 6-15 lipca 2024 r., żeby iść z nami.

Całe szczęście, na otarcie łez szybko znalazło się rozwiązanie, bo zaledwie 10 dni później byliśmy już na półwyspie helskim, skąd wychodzi bodajże najdłuższa z polskich pielgrzymek – zwyczajowo nazywana kaszubską. Co ciekawe, nad Bałtykiem doświadczyliśmy niecodziennego kontrastu pomiędzy wakacyjnym klimatem turystów a wewnętrznym skupieniem na zanoszonych do Częstochowy intencjach. Jednak nawet tam, gdzie miejscowi przeżywają akurat okres wytężonej pracy przy obsłudze gości wypoczywających w nadmorskich kurortach, nie zabrakło dobrodziejstwa w postaci talerzy pełnych kanapek i ciast.

Z różnic w charakterze opisanych wyżej pielgrzymek wspomnę tylko o ich składzie i liczebności. Mianowicie pątnicy wyruszający z Helu jako jedna zwarta grupa, zjeżdżają tam najpierw z czterech stron świata. I nie ma w tym przesady, gdyż zapoznaliśmy rodaków z najdalszych zakątków kraju i zagranicy – wśród nich znalazł się chociażby przedstawiciel Polonii amerykańskiej z Trenton koło Nowego Jorku. Grupy poznańskie zaś mają skład bardziej homogeniczny, ale łączna liczba uczestników naszej pielgrzymki jest zdecydowanie większa. Kluczowym dla tych rozbieżności czynnikiem może być inny dystans, jaki mają do pokonania obie piesze wyprawy. Tej kaszubskiej w całości co prawda nie przeszliśmy (trwa ona 19 dni), ale z przerwami na powroty do domu i codziennych zajęć, w połowie sierpnia zaliczyliśmy kolejną wizytę w duchowej stolicy Polski. Do następnej już tylko 326 dni…

Jesteśmy uzależnieni od pielgrzymek, ale ten rodzaj uzależnienia bynajmniej nie wiąże się z ryzykiem trafienia na odwyk!

Pielgrzym Maciej