Wniebowstąpienie Pańskie

W niedzielę 29 maja przypada w tym roku Święto Wniebowstąpienia Pańskiego, będące pamiątką wstąpienia do nieba zmartwychwstałego Jezusa Chrystusa. Tradycyjnie obchodzone było 40 dni po zmartwychwstaniu, jednak w Polsce od 2004 r. obchodzone jest w VII Niedzielę Wielkanocną.

Wniebowstąpienie Pańskie jest z jednej strony ukoronowaniem i zakończeniem ziemskiego życia Chrystusa, z drugiej zaś zapowiedzią powtórnego przyjścia Zbawiciela. Świadectwem tego są słowa zapisane w Dziejach Apostolskich: „Mężowie z Galilei, dlaczego stoicie i wpatrujecie się w niebo? Ten Jezus, wzięty od was do nieba, przyjdzie tak samo, jak widzieliście Go wstępującego do nieba”.

Wydarzenie to odbyło się na Górze Oliwnej, czyli dokładnie w tym miejscu, gdzie Chrystus spędzał ostatnie godziny na modlitwie przed zdradą i pojmaniem. Scenę tę opisują dwaj ewangeliści: św. Marek i św. Łukasz. U pierwszego pojawia się zdanie: „Po rozmowie z nimi, Pan Jezus został wzięty do nieba”. Z kolei ewangelista Łukasz podaje więcej szczegółów: „Potem wyprowadził ich ku Betanii i podniósłszy ręce, błogosławił ich. A kiedy ich błogosławił, rozstał się z nimi i został uniesiony do nieba”.

To definitywne odejście jest równocześnie warunkiem nowej obecności, która trwać będzie do skończenia świata, zgodnie ze słowami samego Chrystusa: „Oto ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata”.

W dniu Wniebowstąpienia Chrystus powierzył uczniom misję: „Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem”.  Inaczej mówiąc, Kościół został posłany na drogi świata, a chrześcijanie otrzymali misję głoszenia prawd ewangelii i świadczenia jej swym życiem. To wciąż aktualne zadanie. Dzisiaj świat, tak samo jak dwa tysiące lat temu, potrzebuje miłości bliźniego.

Red. „GL”