Muzyka od zawsze jest obecna w jej życiu

Redakcja GL 24 lipca, 2022 Aktualności Opublikuj komentarz 160 wyświetlenia

Młoda, utalentowana kontrabasistka związana z Luboniem nieraz gościła i koncertowała w Zespole Szkół przy ul. Armii Poznań, gdzie jej mama – Anna Młynarska-Gulczyńska jest nauczycielką. Julia Młynarska, bo o niej mowa, jest dobrze zapowiadającą się artystką, a muzyka jej w duszy gra…

Artystka o sobie

Mam na imię Julia, jestem tegoroczną maturzystką i absolwentką Poznańskiej Ogólnokształcącej Szkoły Muzycznej II stopnia im. Mieczysława Karłowicza w Poznaniu. Ukończyłam klasę kontrabasu klasycznego pod kierunkiem pani Joanny Markiewicz. Od kiedy pamiętam, muzyka zawsze towarzyszyła mi i była obecna w moim domu. Rodzice często słuchali muzyki, wiem, że mama będąc dzieckiem marzyła o zostaniu piosenkarką, śpiewała w chórze kościelnym. Nikt z rodziny nie grał na żadnym instrumencie, jestem pierwszą w rodzinie, która profesjonalnie uczyła się w tym kierunku.

A wszystko zaczęło się od skrzypiec. Mając sześć lat zobaczyłam w telewizji program muzyczny, w którym grała skrzypaczka, wyglądała zjawiskowo, poruszała się w rytm melodii płynącej ze skrzypiec, miała piękną długą suknię. Pomyślałam wtedy, że bardzo chciałabym też tak grać na skrzypcach i tak wyglądać. Od tego momentu zaczęłam „wiercić dziurę” w brzuchu moim rodzicom. Wtedy mieszkaliśmy w miasteczku pod Warszawą, najbliższa szkoła muzyczna znajdowała się w Wołominie i była to szkoła popołudniowa. Mama początkowo myślała, że to kolejne po tańcu moje pomysły, które za jakiś czas pewnie mi przejdą, ale tym razem tak nie było. Szkoła muzyczna w Wołominie przyjmowała do klasy pierwszej od siódmego roku życia, więc musiałyśmy zaczekać.

Wraz z rozpoczęciem nauki w Szkole Podstawowej, rozpoczęłam równocześnie naukę w klasie pierwszej w Szkole Muzycznej I i II stopnia im. Witolda Lutosławskiego w Wołominie, w klasie skrzypiec pani Dominiki Karwowskiej. Cztery razy w tygodniu, zaraz po lekcjach w szkole podstawowej jechałyśmy z mamą do Wołomina, gdzie po południu zaczynałam lekcje w szkole muzycznej. Często w drodze odrabiałam lekcje, ponieważ do domu wracałyśmy dopiero ok. godz. 20, a wtedy byłam już tak zmęczona, że tylko kolacja i spać. Mimo że bardzo chciałam grać na skrzypcach i uwielbiałam szkołę, to gorzej było z ćwiczeniem. Za oknem koleżanki bawiły się, a ja musiałam ćwiczyć, czasami próbowałam przegrać coś na szybko i być wolną, ale wtedy mama, która ma dobry słuch muzyczny od razu wyczuwała moje niedociągnięcia i była konieczna powtórka.

W Szkole Muzycznej w Wołominie spędziłam dwa pierwsze lata nauki. Po zakończeniu klasy drugiej przeprowadziliśmy się do Kamionek, a ja musiałam zmienić szkołę. Jednego byłam pewna, chciałam dalej grać i uczyć się w tym kierunku. I tak trafiłam do Poznańskiej Ogólnokształcącej Szkoły Muzycznej I stopnia im. Henryka Wieniawskiego na ul. Solnej, do klasy skrzypiec pana Janusza Dąbrowskiego. Teraz wszystko miałam w jednym miejscu i edukację podstawową i muzyczną. Zajęcia w szkole wypełniały mi całe dnie, do domu wracałam późnym popołudniem, ale mi to bardzo odpowiadało, szkoła była moim życiem. Uwielbiałam zajęcia orkiestry, chóru, koncerty. Pod koniec Szkoły Muzycznej I stopnia podjęłam decyzję o zmianie kierunku kształcenia ze skrzypiec na kontrabas. Wpływ na moją decyzję miały między innymi namowy nauczycieli. Skrzypków co roku w szkole było najwięcej, natomiast kontrabasistów na roku 1-2, do tego miałam wszelkie predyspozycje fizyczne, a to bardzo ważne przy grze na tym instrumencie. I tak w moim pokoju zamieszkał ze mną kontrabas. Duży, piękny, wyniosły – wypełniał moją przestrzeń idealnie.

Po ukończeniu Szkoły Muzycznej I stopnia rozpoczęłam naukę w Szkole Muzycznej II stopnia im. Mieczysława Karłowicza w Poznaniu w klasie kontrabasu pani Joanny Markiewicz. Moje muzykowanie czasami wykorzystywała mama i zapraszała mnie do swoich projektów, które realizowała w szkole w Luboniu, była pedagogiem w Szkole Podstawowej nr 3. Pamiętam wieczornicę przygotowaną z okazji 75. rocznicy wybuchu Powstania Warszawskiego, akompaniowałam do utworu „Warszawo ma”.

Niektórzy mówią, że nauka w Szkole Muzycznej to coś więcej, to styl życia i chyba coś w tym jest. Przez 12 lat mojej edukacji byłam podporządkowana pewnym regułom, zasadom, chociażby taki drobiazg, że nigdy nie mogłam posiadać długich paznokci. Edukacja muzyczna, to jedyna, jaką znam. Z niektórymi kolegami i koleżankami uczymy się razem od początku nauki czyli od siódmego roku życia, uwielbiam tę społeczność szkolną i ich podejście do życia, uwielbiamy spędzać ze sobą czas, moi przyjaciele to koledzy i koleżanki z klasy.

W tym roku moja przygoda i edukacja w Szkole Muzycznej dobiegła końca. Po dwóch latach pandemii mogłam również wziąć udział w konkursach. Ukończyłam Szkołę Muzyczną z wyróżnieniem, 15 kwietnia br. zdobyłam I miejsce na 13th World International Music Competition w Belgradzie oraz I miejsce w VIII Ogólnopolskim Konkursie Wiolonczelowo-Kontrabasowym w Kowalewie Pomorskim.

Bardzo dziękuję moim Rodzicom, zwłaszcza mamie, bo to ona zawsze była przy mnie, poświęcała swój czas na dowiezienie mnie na zajęcia i czekała na mnie trzy, cztery godziny na korytarzu, zawsze we mnie wierzyła i dodawała mi skrzydeł. Dziękuję Wam, za zaangażowanie w moją naukę i zaszczepienie we mnie miłości do muzyki, od tego wszystko się zaczęło… A teraz trzymajcie za mnie kciuki, gdyż kolejny mój etap w życiu pragnę związać z psychologią. Muzyka uwrażliwia nas nie tylko na piękno tego, co nas otacza, ale również na drugiego człowieka. Muzyka już zawsze zostanie ze mną, w moim sercu i w mojej duszy i z tą wrażliwością chcę teraz nieść pomoc innym.

(Julia Młynarska)

Młodej, utalentowanej artystce gratulujemy osiągniętych sukcesów i życzymy kolejnych, zarówno na niwie muzyki, jak i psychologii.

(red.)